بلاکچین چیست؟ آموزش بلاکچین به زبان ساده

آموزش بلاکچین به زبان ساده

اگر در ۱۰ سال اخیر، موضوعاتی مثل بانکداری، سرمایه‌گذاری یا رمزارزها را دنبال کرده باشید، حتما نام بلاکچین یا Blockchain را شنیده‌اید. بلاکچین، همان تکنولوژی‌ای است که در شبکه بیت‌کوین یا Bitcoin برای نگهداری تاریخچه شبکه استفاده می‌شود. یک توضیح کلی از تکنولوژی بلاکچین این است: «بلاکچین، یک دفتر کل توزیع‌شده (ledger)، غیرمتمرکز و عمومی است.» و خبر خوب این است که فهم بلاکچین بسیار آسان‌تر از این جمله است.

بلاکچین چیست؟

بلاکچین در واقع از دو کلمه بلاک و چِین در زبان انگلیسی به معنای زنجیره بلاک‌ها تشکیل شده است. اما مقصود از بلاک، بلاک‌های فیزیکی نیست. بلکه وقتی می‌گوییم: «زنجیره بلاک‌ها» اشاره ما به اطلاعات دیجیتال و بلاکی است که در یک پایگاه داده یا database (که به زنجیره توصیف می‌شود) ذخیره می‌شود.

هر کدام از بلاک‌ها در بلاکچین بخشی از اطلاعات را در خود جا داده و از سه بخش اصلی تشکیل شده‌اند:

1. بلاک‌ها، اطلاعاتی شامل روز و ساعت معامله و مقدار پولی که در خرید آخر خود خرج کرده‌اید را در خود ذخیره می‌کنند.
2. بلاک‌ها اطلاعاتی درباره اینکه چه کسی در معاملات شرکت کرده را در خود ذخیره می‌کنند. یک بلاک، اطلاعات خرید شما شامل نام شما را ذخیره می‌کند؛ اما از اسم واقعی شما برای ذخیره اطلاعات استفاده نمی‌شود و به‌جای آن از یک «امضای دیجیتال» به‌عنوان نام کاربری استفاده می‌شود.
3. بلاک‌ها با اطلاعاتی در خود ذخیره می‌کنند، از سایر بلاک‌ها قابل تشخیص هستند. همان‌طور که ما از اسامی افراد برای تمییز آن‌ها از یکدیگر استفاده می‌کنیم، بلاک‌ها هم از یک کد منحصربفرد به نام «هَش» یا Hash استفاده می‌کنند تا از بلاک‌های دیگر قابل تشخیص باشند. هش‌ها، کدهای رمزنگاری‌شده‌ای هستند که توسط الگوریتم‌های خاصی ایجاد شده‌اند. فرض کنید شما یک خرید آنلاین از مثلا سایت دیجیکالا انجام داده‌اید و وقتی خرید شما ارسال شده، تصمیم می‌گیرید یک بسته دیگر دقیقا شبیه خرید قبلی داشته باشید. اگرچه جزئیات خرید جدید شما خیلی شبیه خرید قبلی است، اما تفاوت‌های اندکی در اطلاعات خرید شما در سایت دیجیکالا وجود دارد. حالا می‌توانیم بگوییم که اطلاعات هر بلاک به واسطه کدهای منحصربفرد، به همین مقدار اندک با بلاک قبلی‌اش متفاوت است (سایت دیجیکالا لزوما با تکنولوژی بلاکچین کار نمی‌کند و فقط جهت مثال از این نام استفاده شده).

در مثال بالا گفتیم که یک بلوک می‌تواند اطلاعات یک خرید شما از دیجیکالا را حفظ کند، در حالی که در واقعیت کمی متفاوت است و هر یک بلوک از بلاکچین بیت‌کوین، می‌تواند حدود یک مگابایت اطلاعات را در خود حفظ کند. بسته به سایز معاملات، یک بلوک به تنهایی می‌تواند حدود هزار معامله را در خود حفظ کند.

بلاکچین چطور کار می‌کند؟

وقتی یک بلاک، اطلاعات جدیدی ذخیره می‌کند، به بلاک چین یا زنجیره بلاک‌ها اضافه می‌شود. زنجیره بلاک‌ها از تعدادی بلاک تشکیل شده است که مثل دانه‌های تسبیح در کنار هم به نخ کشیده شده‌اند. برای اینکه یک بلاک به بلاکچین اضافه شود، ۴ مرحله زیر باید طی شوند:

1. یک معامله باید صورت گیرد. همان‌طور که پیش از این گفتیم، یک بلوک می‌تواند به‌طور بالقوه حدود هزار معامله را در خود جای دهد؛ یعنی وقتی مثلا از دیجیکالا خریدی انجام می‌دهید، اطلاعات خرید شما در یک بلوک در کنار اطلاعات خرید سایر کاربران ذخیره می‌شود.
2. معامله باید تایید شود. بعد از انجام خرید، معامله شما باید تایید شود. وقتی خریدی از دیجیکالا انجام می‌دهید؛ تیمی از افراد، مسئول این هستند که خرید شما را تایید کنند، اما در بلاکچین این کار توسط شبکه‌ای از کامپیوترها انجام می‌شود. وقتی شما خرید خودتان را در بلاکچین ثبت می‌کنید، این شبکه از کامپیوترها چک می‌کنند تا مطمئن شوند که خرید شما به همان صورتی که خودتان ادعا کرده‌اید اتفاق افتاده است. مثلا زمان معامله، مقدار پول و افراد دو طرف این معامله را چک و تایید می‌کنند.
3. این معامله باید در یک بلوک ذخیره شود. وقتی معامله شما تایید شود، چراغ سبز را دریافت خواهد کرد. مقدار پول معامله‌شده، امضای دیجیتال شما و امضای دیجیتال طرف معامله شما (مثلا دیجیکالا) در یک بلوک ذخیره می‌شوند. حالا این اطلاعات به اطلاعات صدها یا هزاران معامله دیگر در آن بلوک اضافه می‌شود.
4. این بلوک باید یک هَش دریافت کند. وقتی همه معاملات یک بلوک تایید شدند، باید یک کد شناسایی منحصربفرد به نام هش دریافت کند. این بلاک باید هش بلوک قبلی خود را نیز دریافت کند و وقتی هش شد، به زنجیره بلاک‌ها اضافه خواهد شد.

وقتی این بلاک به بلاکچین اضافه می‌شود، برای همگان (حتی شما) قابل دسترسی است. مثلا اگر بلاکچین بیت‌کوین را ببینید، اطلاعات تراکنش شامل: زمان (Time)، کجا (Height) و اینکه توسط چه کسی این بلوک اضافه شده است را مشاهده خواهید کرد. در شبکه بلاکچین برای دنبال کردن تراکنش‌ها یا آدرس‌ها باید از کاوشگرها Explorers استفاده کرد. کاوشگرها به مانند موتورهای جستجو (گوگل، بینگ و …) در شبکه‌های بلاکچین هستند. در واقع با استفاده از کاوشگرهای شبکه بیت‌کوین شما می‌توانید مثلا تاریخچه یک آدرس بیت‌کوین را مشاهده کنید. کاوشگرهای بسیاری هم‌اکنون قابل استفاده هستند.

کاوشگرهای شبکه بیت‌کوین: ‌blockchain.com blockchair.com btc.com
کاوشگرهای شبکه اتریوم: etherscan.io etherchain.org

آیا بلاکچین، خصوصی است؟

محتوای داخل بلاکچین را همه می‌توانند ببینند، اما کاربران این گزینه را دارند که کامپیوتر خودشان را به شبکه بلاکچین به عنوان یک گره اضافه کنند. اگر این کار انجام شود، کامپیوتر کاربران یک نسخه کپی از بلاکچین را دریافت خواهند کرد (هر زمانی که یک حالت جدید اضافه شود، نسخه بلاکچین به‌طور اتوماتیک به‌روزرسانی می‌شود).

هر کامپیوتر در شبکه بلاکچین، کپی خودش از بلاکچین را دارد. این به این معنی است که از هر بلاکچین، هزاران یا در مورد بیت‌کوین میلیون‌ها کپی از آن وجود دارد. اگرچه هر کپی از بلاکچین، قابل شناسایی است و اطلاعاتی را در شبکه کامپیوترها انتشار می‌دهد، اما دستکاری آن بسیار سخت است. با بلاکچین، یک حساب واحد و محدود از اتفاقات وجود ندارد که هکرها بتوانند آن را دستکاری کنند و در عوض آن باید همه کپی‌های بلاکچین در شبکه را دستکاری کنند. این همان مفهومی است که در بلاکچین با عبارت «دفتر کل توزیع‌شده» به آن اشاره می‌شود.

اگر بلاکچین بیت‌کوین را ببینید متوجه خواهید شد که شما به اطلاعات شناسایی کاربرهایی که معاملات را انجام می‌دهند دسترسی ندارید. اگرچه معاملات در بلاکچین، زیاد هم ناشناس نیستند، اطلاعات شخصی کاربران محدود به امضای دیجیتال آن‌ها یا نام کاربری‌شان است.

حالا یک سوال مهم به‌وجود می‌آید: اگر نمی‌دانید چه کسی دارد بلوک را به بلاکچین اضافه می‌کند، پس چطور به بلاکچین یا شبکه کامپیوترهایی که در آن شرکت دارند، اعتماد خواهید کرد؟

آیا بلاکچین امن است؟

تکنولوژی بلاکچین با چند راه به مسائل مربوط به امنیت و اعتماد پاسخ می‌دهد. اول اینکه: بلوک‌های جدید همیشه به‌طور خطی و به‌ترتیب زمانی ذخیره و به این صورت به «انتهای» بلاکچین افزوده می‌شوند. باز هم اگر نگاهی به بلاکچین بیت‌کوین بیندازید، خواهید دید که هر بلوک جایگاه خاصی در زنجیره دارد که height‌ نامیده‌ می‌شود. مثلا برای ماه آگوست ۲۰۲۰، این مقدار ۶۴۳٫۴۰۰ است.

وقتی یک بلوک به انتهای بلاکچین اضافه شود، بسیار سخت است که برگردیم و محتوای بلوک را جایگزین کنیم. به‌همین دلیل است که هر بلوک، هَش خاص خودش را نسبت به بلوک قبلی خودش دارد. کدهای هَش، با یک معادله ریاضی که اطلاعات دیجیتال را به رشته‌ای از اعداد و حروف تبدیل می‌کند به وجود می‌آیند. اگر به‌هر شکلی، این اطلاعات تغییر کنند، این کد هش هم تغییر می‌کند.

حالا می‌گوییم که چرا امنیت در بلاکچین مهم است: بیایید دوباره به مثال دیجیکالا برگردیم. فرض کنید یک هکر تلاش می‌کند تا اطلاعات خرید شما را تغییر دهد و شما مجبور می‌شوید که برای یک خرید خود، دو بار پرداخت انجام دهید. همان لحظه‌ای که هکر مقدار پول خرید شما را تغییر می‌دهد، هش آن بلوک تغییر می‌کند. حالا بلوک بعدی در زنجیره بلوک‌ها هنوز هش قدیمی را دارد و هکر باید هش آن را نیز تغییر دهد و بلوک بعدی و بلوک بعدی آن و…

هکرها برای تغییر یک بلوک باید اطلاعات داخل هر بلوک بعد از آن را نیز تغییر دهند و محاسبات دوباره همه آن هش‌ها قدرت محاسباتی بسیار بالا و غیرممکن نیاز دارد. به‌عبارت دیگر وقتی یک بلوک به بلاکچین اضافه می‌شود اصلاح اطلاعات یا حذف آن دیگر غیرممکن است.

برای حل مشکل اعتماد، شبکه‌های بلاکچین، تست‌هایی برای کامپیوترهایی که می‌خواهند به زنجیره اضافه شوند و بلوک اضافه کنند طراحی کرده است. این تست‌ها به‌نام «مدل‌های توافق» یا Consensus Models معروف هستند. به واسطه این تست‌ها، کاربران قبل از اینکه بتوانند در شبکه بلاکچین شرکت کنند باید خودشان را «اثبات» کنند. یکی از معروف‌ترین مثال‌ها از این تست که توسط بیت‌کوین به‌کار گرفته شده، «اثبات کار» یا Proof of Work نام دارد.

در سیستم اثبات کار، کامپیوترها باید «اثبات» کنند که با حل مسائل پیچیده محاسباتی ریاضی، «کار» انجام داده‌اند. اگر یک کامپیوتر یکی از این مسائل را حل کند، صلاحیت پیدا خواهد کرد که یک بلوک را به بلاکچین اضافه کند. اضافه کردن بلوک‌ها که در دنیای بلاکچین به آن ماینینگ یا mining گفته می‌شود، کار آسانی نیست. در واقع، شانس حل یکی از این مسائل ریاضی در آگوست ۲۰۲۰ حدود ۱ در ۱۶٫۹۵ تریلیون است. برای حل مسائل پیچیده ریاضی با این شانس، کامپیوترها باید برنامه‌هایی را ران کنند که نیاز به مقدار قابل توجهی توان و انرژی (در واقع پول) دارد.

اثبات کار، حمله‌های هکرها را غیرممکن نمی‌سازد اما حمله را برای آن‌ها بی‌استفاده می‌سازد. اگر یک هکر بخواهد حمله‌ای را به بلاکچین ترتیب دهد، نیاز به کنترل بیش از ۵۰٪ همه توان محاسباتی بلاکچین دارد تا بتواند همه شرکت‌کنندگان در شبکه را مغلوب کند. با در نظر گرفتن سایز شگرف بیت‌کوین، چیزی که ۵۱٪ حمله یا 51% attack نامیده می‌شود، تلاش برای این موضوع را بی‌ارزش و تقریبا غیرممکن می‌سازد. برای اطلاعات بیشتر در این مورد، ادامه مطلب را بخوانید.

بلاکچین و بیت‌کوین

هدف بلاکچین این است که اطلاعات دیجیتال را بدون اینکه بتوانند اصلاح شوند، ضبط و توزیع کند. این مفهوم شاید تا حدودی گیج‌کننده به‌نظر برسد؛ پس برای درک بهتر بیایید نگاهی به اولین استفاده تکنولوژی بلاکچین نگاهی بیندازیم و ببینیم چطور کار می‌کند.

تکنولوژی بلاکچین اولین بار در سال ۱۹۹۱ توسط استوارت هابر (Stuart Haber) و دبلیو اسکات استورنتا (W. Scott Stornetta) معرفی شد. این دو محقق در ابتدا می‌خواستند سیستمی را پیاده کنند تا نشان‌های زمانی اسناد غیرقابل دستکاری باشند. اما این ایده تا حدود دو دهه بعد و تا سال ۲۰۰۹ که بیت‌کویت به‌عنوان اولین کاربرد بلاکچین در دنیای واقعی لانچ شد، مسکوت ماند.

پروتکل بیت‌کوین بر بستر بلاکچین ساخته شده است. در یک مقاله تحقیقاتی که ارز دیجیتال را معرفی می‌کند؛ مخترع بیت‌کوین با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو یا Satoshi Nakamoto جمله روبرو را برای توصیف بیت‌کوین به‌کار می‌برد: «یک سیستم پول الکترونیکی جدید که کاملا همتا به همتا (یا peer-to-peer) است و هیچ شخص ثالث قابل اعتمادی ندارد».

حالا به این می‌پردازیم که بلاکچین چگونه کار می‌کند.

فرض کنید همه افرادی که در دنیا بیت‌کوین دارند را می‌بینید. چندین میلیون نفر در دنیا هستند که حداقل بخش کوچکی از بیت‌کوین را دارا باشند. حالا یکی از این چندین میلیون نفر می‌خواهد با بیت‌کوین خودش مثلا خواربار بخرد؛ در این‌جاست که بلاکچین وارد می‌شود.

وقتی که این فرد با پول کاغذی وارد بازار شود، این ارز کاغذی توسط یک مقام مرکزی (مثلا بانک یا دولت) بازرسی شده است؛ اما بیت‌کوین توسط هیچ‌کسی کنترل نمی‌شود. در عوض، معاملاتی که با بیت‌کوین انجام شوند، توسط شبکه‌ای از کامپیوترها بازرسی می‌شوند. این همان چیزی است که در شبکه بیت‌کویت و بلاکچین، «غیرمتمرکز» یا decentralized نامیده می‌شود.

وقتی یک نفر برای خرید کالا به دیگری بیت‌کوین می‌پردازد، کامپیوترها در شبکه بیت‌کوین برای بازرسی این معامله با هم به رقابت می‌پردازند. برای انجام این کار، کاربران برنامه‌ای را در کامپیوترهای خود ران می‌کنند و تلاش می‌کنند مسئله پیچیده ریاضی که هَش نامیده می‌شود را حل کنند. وقتی یک کامپیوتر، یک مسئله را با هش کردن یک بلاک حل می‌کند، کار الگوریتمی آن کامپیوتر، معاملات بلوک را نیز بازرسی خواهد کرد. معامله کامل‌شده به‌عنوان یک بلوک در بلاکچین به‌طور عمومی ضبط و ذخیره می‌شود و به‌این صورت، غیر قابل تغییر خواهد شد. در مورد بیت‌کوین و اکثر بلاکچین‌ها، کامپیوترهایی که به طور موفق بلوک‌ها را بازرسی کنند به‌عنوان پاداش کاری که انجام داده‌اند، رمزارز دریافت خواهند کرد. این همان چیزی است که با عنوان «ماینینگ»، استخراج یا mining شناخته می‌شود.

برای انجام معاملات در شبکه بیت‌کوین، شرکت‌کنندگان باید برنامه‌ای به نام «کیف پول» یا wallet را ران کنند. هر والت شامل دو کلید رمزنگاری‌شده، منحصربفرد و قابل تمییز است: یک کلید عمومی و یک کلید خصوصی. کلید عمومی جایی است که معاملات انجام شده‌ یا کنسل شده‌اند. کلید عمومی، همین‌طور در دفتر توزیع کل به‌عنوان امضای دیجیتال کاربر نمایش داده می‌شود.

کلید عمومی یک کاربر، کوتاه‌شده کلید خصوصی او است که با یک الگوریتم ریاضی پیچیده به‌دست آمده است. اما این الگوریتم بازگشت‌ناپذیر است؛ یغنی تقریبا غیرممکن است که کسی بتواند این پروسه را برعکس طی کند و از یک کلید عمومی، کلید خصوصی متناظر آن را تولید کند. به‌همین دلیل، تکنولوژی بلاکچین کاملا قابل اطمینان است.

مفهوم کلید عمومی و خصوصی

کلید عمومی را مثل صندوق پستی ساختمان در نظر بگیرید. همه افراد ساختمان و حتی دوستان شما می‌توانند در صندوق پستی چیزی بیاندازند، اما تنها کسی که می‌تواند محتویات صندوق را بردارد، کسی است که کلید صندوق (یا در واقع کلید خصوصی) را داشته باشد. پس اگر کسی کلید خصوصی خود را در اختیار دیگران قرار دهد، به آن‌ها این امکان را می‌دهد تا به محتویات صندوق دارایی‌های او در بلاکچین دسترسی داشته باشند. یک بار در اواخر سال ۲۰۱۷، فردی کلید خصوصی کیف پول بیت‌کوین خود را گم کرد و در تیتر اخبار قرار گرفت!

یک زنجیره عمومی واحد

در شبکه بیت‌کوین، بلاکچین نه تنها توسط شبکه‌ای عمومی از کاربران نگهداری و با ‌آن‌ها به‌اشتراک گذاشته می‌شود، بلکه توافق آن‌ها نیز دریافت می‌شود. وقتی کاربران به شبکه می‌پیوندند، کامپیوتر متصل به شبکه آن‌ها، یک کپی از بلاکچین را دریافت می‌کند. این کپی از بلاکچین هر بار که یک بلاک جدید اضافه شود، به‌روزرسانی می‌شود. اما اگر به‌دلیل خطای انسانی یا تلاش‌های یک هکر، کپی بلاکچین یک کاربر دستکاری شود و با سایر کپی‌های بلاکچین متفاوت باشد، چه خواهد شد؟

پروتکل بلاکچین، امکان وجود چند بلاکچین در یک پروسه را با چیزی به‌نام «توافق» از بین می‌برد. وقتی چند کپی متفاوت از بلاکچین وجود داشته باشد، پروتکل توافق، طولانی‌ترین زنجیره را می‌پذیرد. بیشتر کاربران بلاکچین مایلند تا بلوک‌ها هرچه سریع‌تر بتوانند به انتهای زنجیره اضافه شوند. با این منطق، بلاکچین صحیح، همیشه آن بلوکی خواهد بود که اکثر کاربران تاییدش کنند. پروتکل توافق یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت تکنولوژی بلاکچین است.

اثبات هکر

به‌طور تئوری چگونه یک هکر می‌تواند از آنچه حمله ۵۱٪ نامیده می‌شود، نفع پیدا کند؟ در این‌جا به چگونگی این رخداد می‌پردازیم. فرض کنید ۵ میلیون کامپیوتر در شبکه بیت‌کوین هستند. برای دسترسی به بیشتر از ۵۰٪ این کامپیوترها، هکر باید به ۲٫۵ میلیون به‌علاوه یک کامپیوتر دسترسی داشته باشد. تصور کنید هکر یا گروه هکرها می‌توانند با پروسه ثبت معاملات جدید مواجه شوند؛ می‌توانند معامله را ارسال کنند و سپس آن را بازگردانند. آن‌ها باید این‌کار را به‌صورتی انجام می‌دادند که این‌طور به‌نظر برسد که آن‌ها واقعا رمزارز خرج کرده‌اند. این آسیب‌پذیری که در سیستم‌های مالی با عنوان دو بار خرج کردن یا Double-spending از آن یاد می‌شود، معادل دیجیتال جعل در دنیای پول‌های کاغذی است که کاربران بتوانند بیت‌کوینشان را دو بار خرج کنند.

اجرای چنین حمله‌ای در مقیاس بلاکچین بیت‌کوین به‌طور وصف‌ناپذیری سخت است و هکری که این‌کار را انجام دهد نیاز به دسترسی به میلیون‌ها کامپیوتر دارد. وقتی بیت‌کوین برای اولین بار در سال ۲۰۰۹ معرفی شد و تنها چند ده کاربر داشت، کنترل توان محاسباتی در شبکه برای هکرها بسیار راحت‌تر بود. این جنبه از بلاکچین، به‌عنوان یک ضعف برای رمزارزهای تازه‌کار به‌شمار می‌آید.

کاربرانی که از حمله بیش از ۵۱٪ می‌ترسند باید از تشکیل گروه‌های انحصاری در بلاکچین جلوگیری کنند. در کتاب «طلای دیجیتال: بیت‌کوین و داستان سوءاستفاده و میلیونرهایی که تلاش در اختراع دوباره پول دارند» خبرنگار نیویورک تایمز، ناتاناپیل پاپر Nathaniel Popper، درباره چگونگی شکل‌گیری گروهی از کاربران با نام «بیت‌فاری» یا Bitfury می‌نویسد که استخری (Pool) از هزاران کامپیوتر با توان بالا تشکیل دادند تا حاشیه رقابتی در بلاکچین به‌دست آورند. هدف آن‌ها این بود که تا جایی که می‌توانند بلوک استخراج کنند و بیت‌کوین به‌دست آورند. هر بیت‌کوین در آن زمان حدود ۷۰۰ دلار ارزش داشت.

مهار بیت‌فاری

در مارس ۲۰۱۴، گروه بیت‌فاری به حدود ۵۰٪ از تمام توان محاسباتی شبکه بلاکچین دست پیدا کرد. اما به‌جای ادامه‌دادن این افزایش، گروه بیت‌فاری به توقف این روند رای دادند و تصویب کردند تا هرگز به بیش از ۴۰٪ نرسند. بیت‌فاری می‌دانست که اگر این روند افزایشی کنترلشان روی شبکه را ادامه دهند، ارزش بیت‌کوین سقوط خواهد کرد. چون کاربران به حمله ۵۱٪ شک خواهند کرد و بیت‌کوین‌هایشان را به فروش خواهند رساند. به عبارت دیگر، اگر کاربران اعتماد خودشان را در شبکه بلاکچین از دست بدهند، اطلاعات شبکه با ریسک رسیدن به ارزش صفر روبرو خواهد شد. در نتیجه کاربران بلاکچین فقط تا جایی می‌توانند توان محاسباتی خودشان را افزایش دهند که پولشان را از دست ندهند.

کاربرد عملی بلاکچین

بلوک‌ها در بلاکچین، داده های معاملات مالی را ذخیره می‌کنند. بلاکچین در واقع ابزار قابل اعتمادی برای ذخیره داده سایر انواع معاملات هم هست. در حقیقت، تکنولوژی بلاکچین می‌تواند برای ذخیره داده صرافی‌ها، ایست‌های زنجیره تامین و حتی رای‌های یک کاندیدا استفاده شود.

طبق نظرسنجی اخیری که از ۱۴۰۰ شرکت در ۱۴ منطقه کشور آمریکا درباره به‌کارگیری بلاکچین در کارهایشان صورت گرفته، ۸۲٪ شرکت‌کنندگان در نظرسنجی اذعان داشتند که قصد دارند در ۱۲ ماه آینده، کارشناس آشنا به بلاکچین استخدام کنند و ۳۹٪ در حال حاضر، از سیستم بلاکچین در تولیدشان استفاده می‌کنند. علاوه بر آن، ۳۶٪ شرکت‌ها گفتند که در سال جاری قصد دارند ۵ میلیون دلار یا بیشتر در بلاکچین سرمایه‌گذاری کنند. برخی کاربردهای عمومی بلاکچین شامل موارد روبرو هستند: استفاده در سیستم‌های بانکی، استفاده در رمزارزها، سیستم‌های مراقبت از سلامتی، استفاده در ثبت اموال، قراردادهای هوشمند، زنجیره تامین و نظرسنجی‌‌ها.

مزایا و معایب بلاکچین

بلاکچین به‌عنوان یک فرم غیرمتمرکز حفظ اطلاعات، تقریبا هیچ محدودیتی ندارد. مزایای آن از حفظ بیشتر حریم خصوصی کاربر و امنیت بالاتر تا کارمزد و خطای پایین‌تر، می‌توانند کاربردهای بسیار بیشتری از مواردی که بالاتر به آن اشاره شد، داشته باشند.

مزایا

• دقت بالاتر با حذف دخالت انسانی در بازرسی
• کاهش هزینه با حذف بازرسی شخص ثالث
• کاهش امکان دستکاری با غیرمتمرکزسازی
• معاملات امن، خصوصی و کارآمد
• تکنولوژی شفاف

معایب

• هزینه قابل توجه برای استخراج بیت‌کوین
• تعداد معاملات پایین در هر ثانیه
• امکان استفاده در فعالیت‌های نامشروع
• قابلیت هک شدن

آینده بلاکچین

حالا که به اواخر سومین دهه حضور تکنولوژی بلاکچین در بازارهای مالی نزدیک می‌شویم، تقریبا عبارت «اگر» شرکت‌های بزرگ به این تکنولوژی بپیوندند حذف شده، بلکه حالا این سوال مطرح است که «چه زمانی» این اتفاق رخ خواهد داد.

منبع: اینوستوپدیا